دسته بندی :عیدانه 5 فروردین 1399

عیدانه : خلوت با خویشتن

خلوت با خویشتن:

انسان موجود غریبی است
در دو قطبِ آونگِ نیاز و رنج در نوسان است ، طلب می کند رنج می برد ، به چنگ که آورد دچار ملال می شود ، برای رهایی از آن ملال متوسل به بیرون خود شده و دوباره، آرزو می کند همان را که روزی برایش مایه دلزدگی بود.
و این نوسان، مدام در حال تکرار است،
این روزها جهان در فاصله است
آدمها هم در فاصله از هم ،
آغاز این سال ، می تواند فرصتی باشد برای پرداختن به آن منِ اصلی که اژدرها و پری رویان، درونش آرمیده اند و شاید زمان درازی باشد که به دیدارش نرفته ایم.

همان منی که پرداختن به آن می تواند نوسان و تکرارِ مداومِ حرکتِ آونگ را کمی کمتر کند و به رهایی نزدیک تر،
اینک که بالاجبار با دیگری در فاصله ایم ، به دیدارِ خویشتن خویشمان برویم و خلوت کنیم با خود
بیایید این روزها ، در دیدار با خویش ، حرکت کنیم از شناخته ها به ناشناخته های درونمان،
حال که با غیر در فاصله ایم
پهن کنیم بساطِ جمود اندیشه های خود را زیر گرمای آفتاب بهار،
بدمیم روحِ تازه در هرآنچه که درونمان ، احیاپذیر است و دفن کنیم هرآنچه را که بوی عجب می دهد و مانع صداقتمان با خویشتن است.
در ذهنمان تفکیک کنیم باورِ سره را از ناسره ، کارا را از ناکارا و کهنه را از نو
علقه ها و احساساتمان را بکاویم و بشناسیم متعلق هیجاناتمان را
در نهایت، لباس نو بر تنِ ذهنمان کرده و در ویترین گفتار و کردارمان، نمایانش کنیم
پویایی و نو شدن را برگزینیم،
به دیدار خود برویم
و در این دیدار ، رستن ، رویش دوباره و از نو شدن را عیدانه خود کنیم.

متن و صدا : پریسا افتخار
تدوین: الناز قادرپور
@elnaz.ghaderpour

عیدانه ای دیگر: