من سالهاست بخاطر محدودیت حرکتی و دردی که تحمل میکردم ،خودم رو محدود کرده بودم و تمام توانم رو برای شغلم گذاشته بودم تا حداقل درآمدی داشته باشم و وابسته نباشم،برای اینکه کسی احساس ترحم نکند و یا بخاطر لطف دیگران از عهده کار برنیام بیشتر از توانم کار کردم حتی بیشتر از افراد سالم و این توان جسمی و روحی مرا به تحلیل برد و کم کم عصبی ام کرد که اگر شرایط ام را میپذیرفتم و حتی کمک دیگران را ،که هنوز هم برایم سخت است،حتما اوقات شادتری داشتم،بقول شما حتما هستن کسانی که از محبت کردن بی منت خوشحال خواهند شدو شادیشان را باهم قسمت میکنند